Nawet lipcowe niebo ołowianą chmurą posiniałe,

burzą użala się nad losem biednej Kropki małej...

W króliczych norkach płyną ciężkie łzy królicze

Na łąkach płoną złote kwiatów polnych znicze

Zamikły ptaki, wiatr ucichł speszony

Tylko profan samochód na asfalcie brzęczy

Z ludzką łzą nad zwierzątkiem siedzę zasmucony

Patrząc jak zgrabnie kica ciepłym brzegiem tęczy...

To była moja pierwsza Króliczka. Pieszczocha i łasuch. Uwielbiała głaskanie po pyszczku i drapanie po zadzie. Kiedy była mała - urządzała sobie wyścigi wokół sofy, skakała wokół nas, pląsała. Kiedy dorosła - majstatycznie rozkładała się pośrodku pokoju i pilnowała królestwa. Wymuszała pieszczoty. Chrumkała rano poganiając z jedzeniem. Była ze mną cały czas. I będzie. Kropka jest w mojej pamięci - milutka, puchata i wesoła...